By: Kuya Jay Official
Magandang araw po sa inyong lahat, bago ko umpisahan ang aking kuwento, nais ko rin magpasalamat saiyo, hindi ko akalain na isa rin pala ako sa magsusulat dito,
Kahit na matagal ng nangyari ito, pero hindi parin nawawala sa aking isipan, minsan napapangiti ako kapag sinasariwa ko ang mga bahagi ng pangyayaring iyon sa buhay ko, na akala ko ay sa pelikula lamang nangyayari.
Pero sa akin pala mismo mangyayari, alam ko na mali, dahil may kinakasama na ako at anumang oras maaring may makakita sa amin. Siguro dahil bata pa ako noon at madaling maniwala sa mga nakikita at nakakausap, kaya nangyaring naangkin ako ng isang estranghero.
Tama po ang nabasa ninyo, may nangyari sa amin sa barko, ng isang katulad ko na pasahero kahit na kasama ko ang mister ko habang pauwi kami ng Bohol.
Ako nga pala si Lara, sa ngayon ay dito na kami nakatira sa Bohol, sa lugar kung saan ipinanganak ang aking asawang si Paul.
Ako naman ay nagmula sa malayong probinsya ng Albay sa kaBikulan, sampu kaming magkakapatid at pito kaming mga babae. Pagtatanim at pagsasaka ang kinabubuhay ng aking mga magulang.
Sa edad ko noon na labing walo, isang trahedya ang nangyari sa aking pamilya, sumabog noon ang bulkang mayon at isa ang bahay namin sa mga rinagasa ng mga dambuhalang mga bato at putik, napilitan kaming umalis na magkakapatid.
"Lara, umalis na kayo dito, isama mo ang mga kapatid mo" ang natatandaan ko na sigaw ni itay sa amin.
Si inay naman ay nagmamadali din sa pagkuha ng maaring gamit na madadala namin, mauuna na kayo doon.
"kukunin ko pa ang kalabaw natin" ang sigaw pa ni itay noon.
Lima ang kalabaw namin noon na gamit ni itay sa pagsasaka, umalis nga kaming magkakapatid, ako na ang pinakamatanda noon dahil ang tatlong kuya ko ay may mga asawa na at ang dalawa ay nasa maynila. "huwag mong pabayaan ang mga kapatid mo, babalik ako" ang sabi ni inay noon.
Matapos na makalayo na kami, pero iyon napala ang huling araw na makikita namin ang aming mga magulang na buhay, bumalik si inay sa bahay para tulungan si tatay.
Dala ng malakas na ulan at ragasa ng tubig na may kasamang mga bato, natabunan ang aming bahay at doon na rin nakita si inay. Pero si itay hindi na naming nakita pang muli, hanggang sa ngayon nagkahiwahiwalay kaming magkakapatid.
Napunta kami sa mga kapatid ni itay, ang ibang kapatid ko sa part naman ni inay. Ako naman ay sumunod kay kuya sa maynila dahil wala naman akong alam na trabaho noon.
Naging kasambahay ako ng mayamang pamilya sa pasig, pero hindi naging maganda ang trato sa akin doon, lalo na ng matandang amo ko na ama ng amo ko na babae.
Mabuti na lang naging maagap din ako, kaya hindi natuloy ang masamang balak sa akin na muntikan ng mangyari doon sa loob ng kwarto ng matanda habang naglilinis ako at kami lang sa bahay.
Umalis ako noon at hindi na lang nagreklamo, pumunta ako sa tinitirhan nina kuya, nagtratrabaho naman sila sa isang construction. Ipinakilala nila ako sa kanilang engineer at doon nga sa canteen na pag aari ng amo nila nagtrabaho ako.
Una taga hugas ng pinggan at katulong sa pagluluto, hanggang sa natuto ako at ginawa akong kahera ng amo ni kuya. Halos dalawang taon din ako doon na nagtratrabaho hanggang sa makilala ko si Paul na pumapasok din doon sa construction bilang electrician.
Mabait at magaan ang loob ko kay Paul bukod sa masasabi ko na may hitsura naman ito, marami din ang nanliligaw sa akin na mga nagtratrabaho doon sa construction site.
Pero alam ko na puro pambobola lang iyon, at alam ko rin na kung mahirap ako, mas mahirap pa sila sa akin. Si Paul ang pamangkin ng foreman nila kuya, kaya hindi masyadong mabigat ang trabaho, madalas nakatambay siya doon sa canteen. Sa edad ko noon na 20 at si Paul naman ay 23, niyaya niya akong magsama kami.
"saan naman tayo titira kung sasama ako sayo" tanong ko.
"alangan naman na dito tayo sa baraks, ayoko naman na dito lumaki ang magiging anak natin" ang sabi ko pa kay Paul noon.
Naghanap nga ng mauupahan na kwarto si Paul nakakita siya hindi naman kalayuan sa construction site na pinapasukan namin, masaya sa umpisa ng pagsasama namin.
Ako ang sentro ng lahat ng oras ni Paul at ramdam ko na mahal na mahal niya ako, at minahal ko na rin siya. Doon nga sa isang maliit na kuwarto, doon ko ibinigay kay Paul ang aking pagmamahal.
"mamahalin kita at iingatan, ikaw na ang gusto kung makasama habang buhay, mahal kita Lara" ang mga salitang nagmumula sa bibig ni Paul.
Bago ako tuluyang nahiga at ipinikit ang aking mga mata, upang namnamin ang pagmamahal ni Paul.
Naging masaya ang pagsasama namin, sabay kaming pumapasok at umuuwi, subalit makalipas lamang ng ilang buwan nakikita ko na may pagbabago si Paul. Nagseselos siya kapag may kumakausap sa akin na mga lalake na umuutang doon sa canteen na dati naman nilang ginagawa, parang naging limitado ang mga galaw ko. Dahil ayaw kong pag awayan namin ang bagay na iyon, umiiwas na lang ako.
''alam ko naman na matagal ng gigil sayo ang mga lalake na iyon, matagal ka na nilang pinapantasya, ayokong mawala ka sa akin" ang sabi ni Paul ng kausapin ko tungkol sa pagseselos niya.
Ilang buwan pa ang lumipas, nabuntis na nga ako sa panganay namin ni Paul. Lumaki na ang tiyan ko kaya napilitan na akong umalis doon sa canteen, kaya si Paul na lang ang nagtratrabaho.
Sa unang dalawang buwan okey lang kami, pero dahil siya na lang ang naghahanapbuhay ay kinakapos na kami, lalo nagbabayad pa kami ng renta ng aming tinitirhan.
''hindi tayo tatagal sa ganitong sitwasyon, lalo tayong mababaon sa utang'' ang sabi ni pol ng minsan isang sabado at araw ng sweldo nila pero halos walang natira.
''paano tayo yan, manganganak pa ako, anong kakainin natin'' humawak na lang sa ulo si Paul. Ramdam ko na nahihirapan din siya sa sitwasyon namin.
Buwan ng enero noon after lang ng bagong taon, nanganak ako sa panganay namin ni Paul. Doon pa kami lalong kinapos, dahil kailangan na naming bumili ng diaper at gatas.
"baka puwede na akong bumalik sa canteen, isasama ko na lang ang anak natin. Malaking tulong din kung nagtratrabaho ako" sabi ko.
" hindi ko alam kung papayag sila, saka delikado sa bata ang nandoon, maalikabok saka maingay, isa pa, baka hindi rin pumayag si tito'' sabi pa ni Paul.
"umuwi na lang kaya tayo sa probinsya, doon hindi na natin kailangan magbayad ng renta" sabi niya.
"wala naman na akong bahay na babalikan sa amin, hindi na kami pinabalik ng gobyerno sa dating tinitirhan namin" ang sabi ko kay Paul dahil naging daanan na daw ng lahar ang dating sinasaka ni itay.
"doon na lang sa amin sa bohol, doon tayo" sabi niya.
''ang layo naman, saka natatakot akong sumakay sa barko" sagot ko.
''hindi naman nakakatakot sumakay sa barko, sa umpisa medyo mahihilo ka, saka kasama mo ako, kaya wala kang dapat na alalahanin" sabi ni Paul.
Hindi kasi ako marunong lumangoy kaya takot talaga ako sa tubig at iyon ang inaalala ko, lalo na noong nagkukuwento si Paul na kapag maalon daw ang dagat, maalog daw ang barko at hinahampas ang barko ng tubig.
"sa sunod na sahod ko, uuwi na tayo, pupunta muna ako ng pier, para makabili na tayo ng ticket" ang sabi pa ni Paul.
Sakto tatlong buwan ng makapanganak ako, nagdisisyon si Paul na umuwi kami sa kanila sa bohol.
"akala ko malaki ang masasahod ko, kinaltas pa ang natira na utang ko, sana magkasaya ito na pamasahe natin" malungkot na sabi ni Paul.
Kahit na sapat lang ang pamasahe namin pauwi ng visayas, nagtuloy parin kami ni Paul saka wala na rin kaming pambayad ng renta ng kwarto.
Dahil unang beses ko na sasakay ng barko at hindi ko rin alam ng aking mga gagawin. Nakasunod lang ako kay Paul, doon nga nakita ko ng gaano karaming tao ang sasakay ng barko, akala ko parang bus lang din tulad ng pag umuuwi ako ng Bicol.
Pero parang ilang daan yata ang pasahero na kasabay namin, sakto kasi bakasyon ngayon, kaya maraming umuuwi ng probinsya. "makikisiksik na lang tayo, kung malaki lang sana ang na sweldo ko doon sana tayo sa especial para may libre din na pagkain lalo may anak pa tayo" sabi ni Paul.
"okey lang yan, nandito na tayo, basta mahalaga makasakay na tayo" sabi ko na lang dahil nakita ko ang pag aalala ni Paul sa amin ng anak ko.
Inabot na kami ng boung araw sa pier, halos inabutan na kami ng gabi bago pa kami nakasakay sa barko. Grabeng daming tao, siksikan kami papasok, nag aalala pa ako, nabaka malunod o lumubog ang barko.
"akala mo lang yan, malaki ang barkong ito, kahit malakas na alon hindi kayang palubugin ito" ang sabi ni paul sa akin ng naglalakad kami sa loob.
Nauuna si Paul sa paghahanap ng mauupuan namin, sa dami ng bagahe ng ibang mga tao, kahit ang daanan ay nasakop na. Hanggang sa dumating kami sa isang parang double deck, maliit lang ito at nakakahiga ang mga tao. Nagpalingalinga si Paul sa paghanap kung saan puwede kaming makapuwesto, tapos umiiyak pa ang anak namin, marahil gutom na rin, nararamdaman ko na rin kami ang paglaki ng aking harap at tanda ito ng puno na ng gatas.
Tiningnan ko pa ang bumbungan ng anak na nakalubog na, gutom na nga si baby.
"wala ba tayong mauupuan man lang'' ang sabi ko kay Paul.
Nakatayo lang kasi kami sa may daanan habang si Paul, bitbit ang dalawang malaking bag namin at ako naman ay may bag din na mga gamit ng anak namin. Nakita ko pa ang ibang pasahero na nakaupo na lang kung saan saan, meron nakahiga, kanya-kanyang diskarte sila para maka idlip. Hanggang sa makarating kami sa may pinakadulo at medyo madilim na.
"dito na lang kayo, higa mo baby mo, dito na lang ako sa may gilid" ang biglang sabi ng isang lalake na nakahiga sa doudle deck. Napatingin ako sa lalake,nakasalamin ito at nakasumbrero kaya hindi ko masydong aninag ang mukha.
Sumenyas ako kay Paul na nasa may kabilang dulo.
"dito na lang kami" ang sabi ko kay Paul sabay tingin din sa akin ni Paul.
Umalis nga ang lalake at kami ang pinapuwesto doon sa pinaghihigaan niya, pero doon siya napunta malapit na sa dingding ng barko, nasa pinakdulo na kami ang puwesto namin.
Ang mga tao kasi nadoon lang sa ma bungad banda, agad akong umupo doon sa pinaghihigaan ng lalake, siya naman ay tumayo kung saan doon ako nakapuwesto kanina.
Gusto ko na sanang pasipsipin ng gatas ang anak ko, kaya lang nahihiya naman ako dahil nasa may tabi lang din naman ang lalake na nag alok sa amin ng higaan. Doon ay napansin ko na may kurtina pala yung double deck, parang hinahatak lang ito para matakpan ang tao sa loob. ahil nakaramdam na rin ako ng pagod sa mula umagang paghihintay namin sa pier nahiga ako at tinabihan ko ang aking anak na gutom na gutom na.
Tumalikod lang ako sa lalake at humarap ako sa aking anak, natigil naman ang iyak ng anak ko nang mag umpisang maka sipsip ng gatas.
Si Paul naman ay nililingon ko, nakatayo ito habang hawak din ang dalawang bag. Akala ko matatakot ako habang nasa barko, pero hindi pala, dahil parang nasa loob ka lang nag bahay. Minsan nakakaramdam ako na parang umaalon at gumalaw, saka hindi ko naman nakikita ang dagat. Mga isang oras yata ang nakalipas, nakita ko na ang ibang tao ay nakaupo sa sahig, ang lalake din naman na nagbigay sa amin ng puwesto sumalampak din doon sa sahig dahil unang layer ang double deck ang samin na puwesto.
Siguro antok na rin ang lalake, nakasandal ang ulo nito sa pinaghihigaan naming ni baby, umupo din ako ng makita na tulog na ang anak ko. Si Paul naman ay nakita ko sa hindi kalayuan, na nakakuha din ng isang puwesto sa sahig. Nakaupo ito at ginawang unan ang dala niyang malaking bag. Nakakaramdan ako ng gutom gusto ko sanang sabihin si Paul dahil may baon kaming dala sa bag, mabuti naalala ko na may biskuwit pala ako sa bag ng anak ko kaya iyon na lang ang aking kinain sabay inom ng tubig. Kung lalakad kasi ako para puntahan si paul, makakaistorbo pa ako sa mga nakaupo na natutulog sa daanan.
"paano na lang kaya kapag lumubog ang barko, sa dami namin dito, paano kami lalabas ng barko" ang mga naiisip ko.
Habang pinagmamasdan ko ang mga tao, ilang oras pa parang binawasan na ang ilaw sa barko lalo na doon sa parte namin kaya lalong dumilim doon sa puwesto naming ng anak ko.
Nakita ko muli ang lalaking nagbigay sa amin ng puwesto nakapikit ito, ako naman ay muling nahiga at tumabi sa aking anak. Dala ng pagod ng siguro nakaidlip ako, nagising ako ng may nararamdaman ako na parang may dumadampi sa akin. Siguro gutom na ang anak ko, kaya siguro gusto muling uminom ng gatas, hinayaan ko lang iyon. Pero habang tumatagal, ramdam ko na hindi na kamay ng sanggol ang nakadikit sa akin, parang gustong abutin ang kanina sinisipsip ng aking anak.
Napagalaw ako, kaya biglang nawala ang kamay na iyon, sabay tingin ko sa aking anak. Gising pala ito at naglilikot ang kamay, siguro nga sa anak ko iyon, kaya nagtakip na lang ako ng dala ko na pamunas ng anak namin ni Paul at sabay na pinatong ko sa aking braso ang ulo ng anak ko para makasipsip muli ng gatas.
Nagising muli ako ng marinig ko na, muling umiyak ang sanggol.
"mister gisingin mo ang asawa mo, iyak ng iyak ang bata" ang narinig ko.
Agad akong napadilat, pagdilat ko akala ko si paul ang nasa may tagiliran ko.
"gising ang anak mo" ang sabi sa akin.
Doon ko nakita ang nakatayo na lalaki at nagsasalita.
"salamat kuya, nakatulog ako" ang sabi ko agad.
Hindi sumagot ito, muling umupo doon sa sahig. Napatingin ako dito, para tuloy akong nakonsensya. Pinahiga niya kami doon at siya ay nagtyaga sa sahig.
''kanina pa umiiyak ang anak mo, mabuti nagising ang asawa mo" ang sabi ng isang ale. Iyon din ang narinig ko kanina, nakahiga kasi siya doon sa itaas ng double deck namin.
"nakatulog po kasi ako" ang sagot ko na lang. Sabay bulong ko sa aking sarili, napagkamalan pang asawa ko ang lalake na nakaupo sa may gilid namin.
"kasya naman kayo diyan patagilid lang, kawawa naman ang asawa mo'' ang sabi pa muli ng ale.
Napatingin naman ang lalaki sa babaeng nagsasalita.
"doon kana maupo, ako naawa sa kalagayan mo diyan'' ang sabi pa muli ng ale sa lalake na parang sinasabi niya na tumabi doon sa higaan namin.
"okey lang po ako dito'' ang sagot ng lalake sabay muling pumikit.
Muli kung tiningnan si Paul halos hindi ko na nga makita ito, yun pala humiga na ng tuluyan doon sa sahig at tuluyang dinaganan ang dalawang malaking bag na mga damit namin.
"kuya dito kana lang, dito na lang si baby" ang alok ko sa lalake sabay kalabit ko sa balikat.
Kaya ako ay pumunta doon sa dikit ng dingding at ginitna ko ang anak ko, tumingin naman ang lalaki, sabay tumayo ng dahan dahan.
"upo lang ako, ang hirap sa sahig namamanhid ang mga paa ko'' ang sabi ng lalake sabay nag inat pa ito.
"dito kana lang, kasya naman'' sabi ko pa. Umupo nga ang lalake, ang anak ko naman ay binuhat ko habang nakaharap sa kanya. Doon ay malapitan ko na napagmasdan ang lalaki dahil tinanggal nito sombrero at salamin sa mata.
"salamat nga po pala, kung hindi mo kami pinapuwesto dito, baka nasa sahig din kami ng anak ko'' ang sabi ko sa lalake.
"okey lang yan, saka ilang buwan napala ang baby mo, mukhang sanggol pa ito" tanong niya.
"tatlong buwan pa lang kuya" sabi ko.
"kaya pala, sanggol pa, kapapanganak mo pa lang'' ang sabi nito pa parang napapatingin sa aking harapan.
Nagkuwentuhan pa kami habang nakaupo, taga cebu daw siya at madalas na umuuwi dahil sa maynila daw ang trabaho niya at ang kanyang anak ay nasa cebu.
"bali kuya, taga cebu kayo ng asawa mo" ang sabi ko pa.
Hindi ito sumagot at saglit na tumahimik,
"taga cebu din ang asawa ko, kaya lang dahil madalas na wala ako dahil malayo ang trabaho, ayan dala ng lagi akong wala sumama sa ibang lalake. Gustuhin ko man na pigilan at awayin, hindi naman kami kasal kaya wala akong karapatan. Umuuwi na lang ako para sa mga anak ko" paliwanag niya.
Nakaramdam ako ng awa sa lalake, lalo't nakita ko na nalungkot talaga ito habang nagsasalita.
Pero pansin ko talaga na napapatingin ito madalas sa mukha ko.
"ilang taon kana, bata ka pa siguro'' ang tanong naman sa akin.
"bente pa lang ako kuya" sabi ko.
"mahigit kalahati pala ang agwat ko sayo'' ang tugon sa akin ni kuya.
Doon ko din naikuwento ang sa amin ng asawa ko, sabay turo ko, kung nasaan si Paul. "mukhang pagod na pagod ang asawa mo, hindi man lang gumagalaw'' ang sabi pa nito ng maituro ko si Paul.
"mahaba pa ang byahe natin, bukas pa ng hapon ng dating nito'' ang sabi pa ni kuya na nalaman ko na Brando ang pangalan.
"higa kana, mauupo lang ako" ang sabi pa nito. Dala muli ng antok at lumalalim ang gabi at tahimik na din ang paligid.
Humiga muli ako, ang anak ko naman ay nasa pagitan namin ni kuya Brando, muli akong naka idlip at hindi nagtagal tulad kanina may naramdaman muli ako. Parang naglalaro ang anak ko, habang kumukuha ng gatas. Hinayaan ko lang dahil ganun naman talaga ito, kaya itinuloy ko na lang ang pagpikit ng aking mga mata.
Pero habang tumatagal iba ang nararamdaman ko, doon ko na alaala na pitong buwan ang tiyan ko ng huli kaming magtabi sa higaan ng asawa ko. Limang buwan napala ang nakalipas, kaya kahit konting galaw lang ng anak ko, nakikiliti na ako. Pero sa muling pagdilat ng mga mata, hindi pala ang anak ko ang kumukuha ng gatas. Doon ko napansin na madilim ang paligid, nakita ko na nakatakip ng kurtina ang buong higaan namin at huli nang para makaiwas ako.
"kuya Brando'' ang nasabi ko na lang sabay sabing lipat ka rito ang dagdag nasabi ko.
"agad naman kumilos si kuya Brando sabay lipat doon sa may likuran ko at ako na ang nasa pagitan namin ng anak ko.
Kasabay ng alon na malakas sa madaling araw at lalim gabi, sumasabay ang lalakeng nakasabay ko sa barko na nagbigay ng puwesto samin ng ng baby ko.
Doon nga sa doudle deck na higaan sa barko, may nangyari sa amin ni kuya Brando, habang ang asawa ko ay tulog doon sa may sahig unan ang bag na dala nito.
Bigla akong natauhan nang matapos si Brando, agad ko na binuhat ang anak ko.
"sorry, hindi ko napigilan ang nararamdaman ko'' ang sabi pa nito sabay na tumayo.
Ako naman ay inayos ko ang aking damit at ang aming higaan.
Nakita ko na naglakad si kuya Brando palayo sa amin, akala ko nagtampo sa sinabi ko. Pero mayamaya, bumalik may dala itong pagkain. Nakita ko pa na umuusok ang dala nito, higop ka muna ng sabaw, pampalakas din yan sabay abot sa akin ng mainit na sabaw ng noddles at tinapay. Hindi na ako nahiya dahil gutom na talaga ako at pakiramdam ko malamig ang sikmura ko.
"salamat dito" ang tugon ko sabay higop ko ng sabaw.
Doon ko lang nakita itong nakangiti, simula pagdating ko, kahit medyo may edad na ito guwapo rin pala si kuya Brando. Kaya napapatitig ako sa kanyang mga mata at ganun din siya sa akin. Hindi ko alam pero, parang nag uusap ang mga mata namin.
Kaya matapos ko na maubos ang sabaw, sa ikalawang pagkakataon, sa lalim muli ng gabi at tulog na ang lahat, alam ko na mali at bawal, pero muli kung itinakip ang kurtina sa higaan.
Gising ang aking diwa, bukal sa aking kalooban, nangyari muli ang hindi inaasahan at doon ko naramdaman ang ligayang bawal. Sabay kami ni Brando na kumapit ng mahigpit sa higaan. Pagkatapos masaya si kuya Brando na umupo muli sa lapag ng makita namin na nagsisigising na ang mga tao.
''sabi ko sayo, kasya kayo ng asawa mo'' nagsalita muli ang ale nang makita si Brando na pababa sa double deck.
Bumaba kasi ang ale sa doudle deck at nakita nga kaming tatlo.
''maka inat inat nga'' ang sabi pa nito sabay lakad sa barko palayo sa amin. Nakita ko nga na maliwanag na ang paligid.
''kunin mo ito, sana makatulong kahit paano" ang sabi ni brando sabay talikod at alis nito.
Magsasalita pa sana ako kaya lang palapit na ang asawa ko, kaya agad ko na itinago ang iniabot sa akin ni Brando. Hapon na ng dumating kami ng pier, pagkababa ko palingalinga pa ako, may hinahanap ang mga mata ko. Pero hindi ko na muling nakita si Brando, hanggang makalayo na kami sa barko.
Nakarating nga kami ng bohol ng asawa ko, nakabili pa kami ng mga pasalubong para sa magulang ni Paul dahil sa bigay na pera ni Brando na tatlong libo. Nabanggit ko kasi sa kanya habang nagkukuwentuhan kami kagabi na sakto lang ang pera namin na pamasahe kaya siguro inabutan ako,
Nagtaka naman si Paul kung saan galing ang pera ko, sabi ko na lang ipon ko noong nagtratrabaho pa ako. Hindi naman na nag usisa pa si Paul. Masaya kaming nagsama ni Paul sa bohol hanggang sa maging tatlo ang anak namin at pinakasalan din ako.
Minsan kapag tulog ang asawa ko hinahaplos ko ang mukha nito at ulo, lihim akong umuusal.
“patawarin mo ako, asawa ko”
Napakabait at responsableng asawa at ama si Paul kaya wala akong masasabi sa kanyaaging sa kanyang mga magulang.
Ilang taon na ang nakalipas, pero ramdam ko parin at minsan napapangiti ako kapag naalala ko ang mga sandaling iyon lalo na kapag nakakakita ako ng barko.
Minsan nga ng dumalaw naman kami sa Bicol sa mga kapatid ko, napapatingin parin ako sa barko. Doon sa may dulo, sa mga double deck, parang naiisip ko na parang kailan lang
nandoon ako, kasama ng isang pasahero habang napapaligiran ng mga tao.
Maraming salamat po sa inyo at sana makapagbigay ng konting aliw at aral ang aking kuwento na akala ko nakakatakot na sumakay sa barko. Pero iyon pala ang pinaka MASARAP na byaheng mararanasan ko.
-Nagpapasalamat Lara
